به گزارش خبرنگار مهر، چهل و دومین دوره مسابقات پیست قهرمانی آسیا در مالزی و رقابت‌های جاده‌ای که برای کسب سهمیه المپیک امتیاز داشت در تایلند برگزار شد اما سهم رکابزنان ایران در این دو رویداد جدا از نمایندگان بخش پاراسایکلینگ تنها کسب دو مدال اسکرچ انفرادی به رنگ طلا توسط محمد گنج خانلو و نقره پوریا یعقوبی در همین ماده و در رده سنی جوانان در بخش پیست بود. تیم جاده ایران هم هیچ سهمی در جدول مدال نداشت!
نتایج ایران در مسابقات قهرمانی جاده آسیا:
تایم‌تریل تیمی میکس: حسین عسگری، بهنام آرین، آیدین علیاری، سمیه یزدانی، ماندانا دهقان و ریحانه خاتونی- هفتمتایم‌تریل انفرادی جوانان- مردان: پوریا یعقوبی- هفتمتایم تریل انفرادی بزرگسالان- مردان: حسین عسگری – شانزدهمتایم‌تریل انفرادی زیر ۲۳ سال- مردان: رامیار قوامی – دوازدهماستقامت جاده جوانان- مردان: پوریا یعقوبی- سیزدهماستقامت جاده زیر ۲۳ سال- مردان: علی لبیب دهم و رامیارقوامی مسابقه را تمام نکرد.تایم تریل انفرادی جوانان- زنان: ساناز ایران منش- هفتمتایم تریل انفرادی بزرگسالان- زنان: سمیه یزدانی مسابقه را تمام نکرد.استقامت جاده جوانان- زنان: ساناز ایران منش – دوازدهماستقامت جاده بزرگسالان- زنان: ماندانا دهقان سی و نهم، سمیه یزدانی چهل و هشتم، ریحانه خاتونی شصت و سوم و پریسا مجنونی ایران مسابقه را تمام نکرد.
نتایج ایران در مسابقات قهرمانی پیست آسیا:
اومنیوم بزرگسالان- مردان: محمد گنج خانلو هفتما سکرچ بزرگسالان – مردان: محمد گنج خانلو مدال طلااسکرچ جوانان – مردان: پوریا یعقوبی مدال نقرهتایم تریل انفرادی – مردان: محمد امین رحیم آبادی – ششمتایم تریل جوانان – مردان: امیر علی علیزاده – ششمتیم اسپرینت – مردان: (ترکیب محمدامین رحیم آبادی، عباس زارع زاده، ابوالفضل امین الرعایا) یازدهمتایم تریل انفرادی – زنان: فاطمه هداوند – یازدهمدور حذفی – زنان: فاطمه دادگر – هفتمتیم اسپرینت – زنان: فاطمه هداوند، ستاره زرگر و مائده نظری – نهم
رکابزنان ایران در حالی در بخش جاده این رقابتها هیچ سهمی در جدول مدالی نداشتند که در دوره قبل تیم تایم تریل زنان و مردان ایران صاحب نشان برنز شده بودند. روزهای کم فروغ این رشته در این بازی‌ها با ایستادن در رتبه‌های آخر و حذف ورزشکاران و اشتباهات عجیب تیم همچون دیر رسیدن به خط شروع مسابقه آن هم توسط حسین عسگری و از دست دادن زمان و شانس مدال، اشتباه پوشیدن لباس توسط ورزشکار و جریمه ۲۵۰ فرانکی و … خودنمایی می‌کرد.
شاید اگر تک مدال طلای محمد گنج خانلو در رده سنی بزرگسال و نشان نقره یعقوبی در جوانان در بخش پیست نبود عملکرد رکابزنان در این بخش نیز جای بررسی و نقد بسیاری داشت چرا که ایران در سالهای قبل در آسیا جزو رقبای اصلی بود به طوری که در سالهای ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۹ تیم تعقیبی کشورمان بعد از چین نایب قهرمان بلامنازع آسیا بود. در بخش جاده بارها شاهد کسب مدال طلا، نقره و برنز ایرانی‌ها بودیم حتی در سال ۲۰۱۵ تیم جاده ایران صاحب ۳ طلا، یک نقره و یک برنز شد تا به وضوح رکابزنان کشورمان در آسیا درخشیده و سال‌ها در صدر جدول رنکینگ آسیا قرار بگیرند و به عنوان تنها تیم آسیا هر سه سهمیه کامل المپیک را دریافت کنند.
بی پشتوانه و بی پایه برابر غول‌های آسیا
دوچرخه سواری کشورمان که سال‌ها با داشتن رکابزنان مطرحی چون حسین عسگری، مهدی سهرابی، آروین معظمی گودرزی، علیرضا حقی و … در آسیا می‌درخشید و القابی چون سلطان کوهستان را به نمایندگان ایران می‌دادند این روزها هیچ ستاره‌ای ندارد. با کنار رفتن ورزشکاران مطرح، بازنشسته شدن و محرومیت‌های دوپینگی و.. عملاً هیچ پشتوانه سازی درست و معقولی از سوی مدیران وقت صورت نگرفت تا اوضاع این روزها تنها با یکی دو ستاره همچون گنج خانلو سپری شود. شاید اعزام حسین عسگری رکابزنان ۴۸ ساله تیم ملی به این رقابتها هم دستخوش همین مشکلات باشد.
در شرایطی که در رقابت‌های انتخابی داخلی این رکابزن در صدر می‌ایستد نشان دهنده عدم پشتوانه سازی و نبود ورزشکار حرفه‌ای جوان است. به طور قطع عدم برنامه ریزی در گذشته و سو مدیریت مدیران قبلی این فدراسیون زمینه ساز بروز مشکلات امروز است. گذر از اوضاع اسفبار دوچرخه سواری راهی بس دشوار است چرا که ساختن پشتوانه‌های انسانی قدرتمند در این رشته نیازمند برنامه ریزی در بخش پایه و رده‌های سنی نوجوانان و جوانان، داشتن کمپ و برنامه و اعزام‌های برون مرزی مداوم و از همه مهمتر پول و دوچرخه و تجهیزاتی است که این روزها فدراسیون از تمام آنها بی بهره بوده و به نظر نمی‌رسد که این گذشته نابسامان بتواند به این زودی ها دست از سر این رشته بردارد!
دوچرخه سواری اسیر سو مدیریت گذشته
به طور قطع اتفاقات امروز نشأت گرفته از سو مدیریت در گذشته است. مدیریتی که ساختمان فدراسیون را در برابر پولی ناچیز و بدون برنامه ریزی بر باد داد و بدهکاری‌های عظیمی را بر سر این فدراسیون فرود آورد. انبارهای تجهیزات را خالی و بدون پشتوانه گذاشت و نتوانست با راهکارهای درست، برنامه ریزی و رایزنی، اسپانسرها و حامیان مالی و باشگاه‌ها را به سمت این رشته سوق داده و این پتانسیل‌ها را حفظ کند.
دوچرخه سواری امروز در باتلاق مشکلات خود دست و پا می‌زند و تنها راهکار برون رفت آن در این شرایط نگاه ویژه وزارت ورزش و کمیته المپیک، حامیان مالی و از همه مهمتر خرد جمعی و همبستگی اهالی این خانواده، برنامه ریزی و آینده نگری و مدیریتی است که تأمین کننده پول باشد تا شاید این رشته المپیکی که روزی در آسیا آقایی می‌کرد بتواند چهار تا هشت سال آینده دوباره به روزهای اوج خود بازگردد و در برابر تیم‌های قدرتمند آسیا که این روزها پا را از مرزهای قاره کهن فراتر گذشته و در میادین بین المللی و جهانی و المپیک می‌درخشند حرفی برای گفتن داشته باشد.
چشم انداز تاریک دوچرخه سواری نیازمند نگاه ویژه
بررسی کسب نتایج ضعیف رکابزنان در این دو رویداد وضعیت آینده این رشته را برای مدیران کمیته المپیک و فدراسیون و وزارت ورزش روشن کرده است. شاید به همین دلیل هم وعده‌های فدراسیون در کسب مدال یا داشتن شانس مدال باعث شده تا کمیته المپیک در آخرین به روز رسانی رشته‌های اعزامی خود به بازی‌های آسیایی تنها تیم مردان جاده و تیم کوهستان زنان را در این رقابتها جای دهد که به نظر می‌رسد با برنامه ریزی رقبای آسیایی شاید این دو رشته هم سهمی در مدال‌های هانگژو نداشته باشند. برای برون رفت از این شرایط باید کمیته المپیک و وزارت ورزش نگاه ویژه‌تری را از لحاظ بودجه، تجهیزات، تکمیل ساختمان فدراسیون و… به این رشته داشته باشند.
پول و تجهیزات
این روزها در رشته تجهیزات محوری چون دوچرخه سواری داشتن یک دوچرخه معقول ویژه هر ورزشکار بیش از هشتصد میلیون تومان هزینه در بردارد. تأمین این هزینه برای تک به تک نفرات تیم ملی در شرایط اقتصادی فعلی که فدراسیون در هزینه‌های جاری خود مانده و بدهی‌های میلیاردی دارد بسیار سخت است. ورزشکاران اعزامی به دو مسابقه ترکیه و قزاقستان و سپس قهرمانی آسیا با حسرت از تجهیزات «به روز» رقبای خود می‌گفتند. بهترین دوچرخه تیم ملی متعلق به گنج خانلو بود که آن هم قدمتی بیش از پنج سال داشت در حالی که این روزها دوچرخه‌های مسابقات پیست و جاده با تکنولوژی‌های جدید ساخته می‌شوند و این دوچرخه‌ها در بهبود شرایط رکوردی ورزشکاران تأثیر به سزایی دارند.
در حالی که انبار فدراسیون خالی از حتی یک قطعه تخصصی برای تعمیر است ورزشکاران هم بر خلاف سالهای گذشته بدون اسپانسر و حمایت باشگاه‌ها تنها به تأمین یک طوقه به ارزش ۲۰۰ میلیون تومان بسنده می‌کنند تا شاید در نیمه راه مسابقه از مسیر بازنمانند! اگر مشکل بی پولی این رشته حل نشود فاصله دوچرخه سواری با قاره آسیا روز به روز بیشتر شده و قطعاً کاهش این فاصله به همین سادگی‌ها نخواهد بود.
اگر روند بی پولی در دوچرخه سواری ادامه یابد باید این رشته را به خاطره‌ها سپرد چرا که نه ورزشکاری می‌ماند، نه سرمایه گذاری، نه باشگاهی و نه هیچ مسئول و دلسوزی که بخواهد با کوله باری از مشکلات در رأس آن بماند. این روزها دوچرخه سواری بیش از هر چیز به پول و تجهیزات و در کنار آن یک برنامه ریزی مدون نیازمند است تا بتواند در سالهای آینده کمی از مشکلات خود را بکاهد.
رکابزنان در حسرت تجربه‌های بین المللی
یکی از مشکلاتی که بی پولی باعث تشدید آن شده است بحث عدم اعزام هاست. دوچرخه سواری برای پیشرفت نیازمند اعزام و رقابت مداوم در تورهای معتبر و مسابقات بین المللی است. به طور قطع مسابقه دادن با خودی‌ها در پارک چیتگر، سرخه حصار و جاده‌های اطراف شهرها نمی‌تواند زمینه رقابت و پیشرفت را برای ورزشکاران فراهم کند. در سال‌هایی که دوچرخه سواری می‌درخشید، سهمیه کامل المپیک می‌گرفت و در صدر رده بندی آسیا قرار داشت، رکابزنان در قالب باشگاهی و تیم ملی از توری به تور دیگر می‌رفتند، از مسابقه‌ای به مسابقه‌ای دیگر و تورهای بین المللی مطلوبی هم در ایران برگزار می‌شد اما در چند سال گذشته نه تنها به اعزام سالی یک دو مسابقه آن هم در تورهای یک روزه سطح پایین ترکیه بسنده شده بلکه تمام تورهای بین المللی ایران جز تور آذربایجان تعطیل شده است.
اعزام‌های این سالهای دوچرخه سواری منوط به مسابقات قهرمانی آسیا شده و حتی رکابزنان شانسی برای شرکت در مسابقات قهرمانی جهان ندارند. سالهاست رکابزنان و مربیان از وضعیت اعزام‌ها گلایه مند هستند. در حالی که دوچرخه سواری آسیا روز به روز توسعه بیشتری می‌یابد و رکابزنان آن در دائماً در کمپ‌های تمرینی اروپا بوده و در تورهای اروپایی حرفی برای گفتن دارند؛ برگزاری چند مسابقه جایزه بزرگ داخلی یک روزه در مسیرهای بی کیفیت نمی‌تواند دوچرخه سواری را از باتلاقی که دائماً در حال فرو رفتن در آن است نجات دهد!
پرونده حضور تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان در مسابقات قهرمانی آسیای پیست و جاده تنها با کسب دو مدال در بخش پیست بسته شد. اما به طور قطع بررسی این نتایج و فاصله نمایندگان ایران با رقبا، خودنمایی نبود تجهیزات و نبود تدارکات بین المللی و … در کنار مشکلات به وجود آمده در حاشیه مسابقات باید از سوی مسئولین فدراسیون بررسی و گزارشی ارائه شود تا شاید با ارائه راهکارهای مناسب در آینده شاهد مشکلات عدم هماهنگی کادر فنی اعزامی نبوده و مسئولین عالی رتبه ورزشی هم نیم نگاهی به حل مشکلات مالی این رشته کنند.
