ناگفته‌های الهه احمدی بعد از دو سال دوری: می‌خواهم پاریس سومین المپیکم باشد

به گزارش ایسنا، الهه احمدی جزو پرافتخارترین زنان تیرانداز ایران است که مدال‌های جهانی و آسیایی متعددی را در این رشته کسب کرده است. او در بازی‌های آسیایی گوانگژو موفق‌ترین ورزشکار کل کاروان اعزامی ایران بود و صاحب دو نشان نقره و یک برنز و در اینچئون نیز صاحب یک مدال نقره شد. احمدی هم‌چنین صاحب چندین مدال رنگارنگ مسابقات جام جهانی است. او موفق به کسب سهمیه دو دوره متوالی المپیک لندن و ریو شد اما نتوانست سهمیه المپیک ریو را بگیرد. احمدی بعد از ماه‌ها سکوت، می‌گوید بعد از دو سال دوری از سلاح و لباس تیراندازی با انگیزه و پر تلاش به میدان آمده است و می خواهد در المپیک پاریس شانسش را امتحان کند.

در ادامه گفت‌وگوی الهه احمدی با ایسنا در مورد علل دور شدنش از تیراندازی، شرایط و اهدافش را می خوانید.

* بعد از اینکه سهمیه المپیک توکیو را نگرفتم دوران سختی را گذراندم

بعد از اینکه سهمیه المپیک توکیو را نگرفتم شرایط حاشیه ای خیلی سختی داشتم. دوست داشتم استراحت کنم تا ذهنم آرام باشد اما به دلایل خاص ورزشی متاسفانه استراحت ذهنی و روانی خوبی نداشتم. خیلی به من سخت گذشت اما خداراشکر که این دوره هم گذشت.

* دو سال اصلا دست به سلاح نشدم

من دو سال و نیم یعنی از آذر ۹۸ که سهمیه المپیک ۲۰۲۰ را نگرفتم دیگر تیراندازی نکردم. همچنین بابت تغییر قوانین سهمیه رنکینگ هم شامل حال من نشد. بعد هم که به دلیل شیوع کرونا، المپیک توکیو یکسال عقب افتاد و کلا مسابقات تیراندازی در سال ۹۹ برگزار نشد. من در کل می توانم بگویم از دی و بهمن ۹۸ تا آذر ۱۴۰۰ تیراندازی نکردم. دو سال بود که اصلا دست به سلاح نمی شدم و تنها چند مسابقه لیگ را آن هم بدون تمرین شرکت کردم. من در آن دوره هیچ تمرین خاصی نداشتم و تمریناتم خیلی کوتاه و از نظر کمیت سطح بالایی نداشتند. تنها جهت شرکت در مسابقات اندکی تمرین می کردم.

* در تیراندازی تنها و بدون امکانات بودم

من در تیراندازی واقعا تلاش زیادی کرده بودم. سال ۱۳۸۰ که وارد تیراندازی شدم ۲۰ سال داشتم و تنها و بدون امکانات بودم. امکاناتی که اصلا قابل قیاس با اکنون نبود. حتی یک عکس از تیراندازی نداشتم که بتوانم ببینم چه برسد به اینکه سلاح و لباس خوب داشته باشم. واقعا تنها بودم اول خدا را داشتم و بعد هم پدرم. هیچ انگیزه، امکانات و شرایطی برای شکوفایی من نبود تا سال ۸۷ که فدراسیون جدید با ریاست آقای هاشمی شروع شد.

* حضور لازلو برای کل جامعه تیراندازی انگیزه بود

فدراسیون در آن زمان مربی بزرگ دنیا یعنی لازلو را آورد و این یک انگیزه هم برای من و هم برای کل جامعه تیراندازی بود. سال ۸۸ بازی‌های آسیایی گوانگجو اولین مدالم را در چین گرفتم. این اولین مدال آسیایی تیراندازی ایران بود. من سه مدال آنجا گرفتم و استارت کار قهرمانی و حرفه‌ای من آغاز شد. خیلی برای آن تلاش کردم و زحمت کشیدم.

* خودم را مستحق مدال المپیک می‌دانم

هدف هر ورزشکار حرفه ای این است که بتواند المپیک که اوج ورزش است را تجربه کند و بتواند در آن مدال بگیرد. من خودم را مستحق مدال المپیک می‌دانم. بنابراین سال ۱۴۰۰ با نظر خودم و البته مشورت خانواده تصمیم گرفتم شانسم را در المپیک پاریس امتحان کنم. دلیل آن هم کاملا برای من منطقی است. شاید با حضورم در المپیک بتوانم جواب زحماتی را که ۲۰ سال در تیراندازی کشیده ام را بگیرم. برای این منظور باید  برای رسیدن به هدفم تلاش کنم و نتیجه آن را ببینم. برای این تمرینات بدنسازی را از خرداد ۱۴۰۰ آغاز کردم. به دلیل دو سال دوری بدنم افت کرده بود، اضافه وزن داشتم و شرایط جسمانی خوبی نداشتم. تقریبا تیراندازان هم از آذر کار خود را بعد از المپیک توکیو آغاز کرده بودند. من هم بعد از اینکه دو سال در هیچ مسابقه ای (جز ۶ یا ۷  مسابقه لیگ ۹۹ و ۱۴۰۰)  و آنهم بدون تمرین شرکت نکرده بودم تمرینات را شروع کردم.

* قصد کنار گذاشتن تیراندازی را نداشتم

حضورم در مسابقات لیگ بیشتر از این جهت بود که تکنیکم را فراموش نکنم. البته یک ورزشکار حرفه‌ای خیلی راحت هم نمی تواند ورزش را کنار بگذارد. من هم قصد کنار گذاشتن این رشته را نداشتم اما با توجه به شیوع کرونا و  تعطیلی طولانی مدت باشگاه‌ها نمی‌توانستم تمرین کنم و فقط دوست داشتم مسابقه بدهم. خب در این شرایط همه ورزشکاران دچار افت بدنی، جسمی، روحی و تکنیکی خواهند شد و من هم این شرایط را داشتم.

* در کل دنیا کسوت یک نکته مثبت است اما مثل اینکه در ایران نه

خیلی تلاش کردم اما تلاش من باید خیلی بیشتر از اینها باشد. قطعا باید مشکلات و اشتباهات را برطرف کنم و موانع را پشت سر بگذارم تا بتوانم به حریف برسم. شرایط خاصی دارم و به دلایل اینکه سالها در تیراندازی بودم و تجربه زیادی دارم در حال حاضر از نظر کسوتی بزرگتر از سایر ملی‌پوشان هستم. در کل دنیا این یک نکته مثبت است اما مثل اینکه در ایران اینگونه نیست. ولی من باید این دوره را هم بگذرانم. اکنون تصمیم گرفته‌ام و چیزی که برایم مهم است فکر، تصمیم، انرژی و هدف خودم است، نه چیزی که از زبان دیگران جاری می‌شود و در فکرشان وجود دارد. من هستم که باید تعیین کنم که آیا توانایی دارم و می‌خواهم ادامه دهم یا نه که من فعل خواستن را صرف و تلاش می‌کنم. باید شانسم را امتحان کنم. به این اعتقاد دارم که هر تلاشی به نتیجه می‌رسد. من منتظر نتیجه تلاشم هستم. البته آن نتیجه را من یک جور تفسیر می‌کنم و خدا جور دیگری اما امیدوارم که هر دو از این موضوع راضی باشیم. خدا از کارم راضی باشد و من هم به چیزی که خدا به من هدیه می‌دهد راضی باشم.

*باید به آمادگی قبل برسم تا در تیم ملی باشم

به مسابقات جام جهانی برزیل اعزام شدم و در بخش ذخیره تیر می زدم. از نتیجه راضی نبودم اما خب نتیجه منطقی هم بود. کسی که مدت‌ها تیراندازی نکند قطعا در اولین مسابقه‌اش نتیجه عالی نمی گیرد. همه قهرمانان هم بعد از دو سال دوری از ورزش این را تجربه کرده‌اند. من هم این تجربه را داشتم. در حال حاضر هم تلاش خودم را می کنم تا بتوانم به سطح رکورد بالاتری برسم و خودم را به آمادگی قبلی برگردانم. مشکلات فنی، جسمی، تکنیکی و ذهنی را برطرف کنم تا دوباره به رنکینگ بالای ایران برگردم. باید بتوانم جزو تیم باشم و در مسابقات اعزام شوم.

* از تجارب و شکست‌هایم برای پاریس درس می‌گیرم

برای المپیک پاریس دو مسیر وجود دارد. مسیر اول جریان رودخانه است یعنی باید باید ببینیم برنامه فدراسیون چیست و چطور ما را به سمت المپیک می برد. بعد هم باید سعی کنم با برنامه‌ریزی در مسیر این جریان سرعت و کیفیت کارم را افزایش دهم. نظرم این است که المپیک پاریس هم یک صحنه از مسابقات است. در طول عمر ورزشی ام دوبار المپیک را تجربه کردم اما برای دوره بعدی نتوانستم سهمیه بگیرم. تجربه دوبار حضور در المپیک و یکبار شکست و عدم حضور، چیزهای زیادی را به من یاد داد که سعی می کنم از این ها برای المپیک پیش رو درس بگیرم. المپیک پاریس هم مثل همه مسابقات برگزار و مدال‌ها تقسیم می شود و هر ورزشکاری سهم خود را براساس تقدیرش و براساس تلاشش کسب می کند. من هم امیدوارم یکی از آن افراد باشم.

* در مسابقات جهانی می توان سهمیه و مدال گرفت

نمی‌توانم بگویم در مسابقات جهانی مصر می توان سهمیه المپیک را گرفت یا خیر ولی این را بدانید که نسبت به ۱۰ سال پیش که تازه تجربه رفتن به المپیک پیش آمده بود ورزشکاران قوی به تیراندازی ایران تزریق شده اند. اکنون یک مدال طلای المپیک در کارنامه این رشته داریم که قطعا سطح تیراندازی ایران را بالا برده است. هر چقدر سطح تیراندازی بالا برود خود به خود سطح همه ورزشکاران در همه لایه‌ها چه کسی که تازه می خواهد این رشته را آغاز کند و چه کسی که هدف و فکرش مدال المپیک است بالا می‌رود. قطعا در مسابقات جهانی هم می شود با برنامه ریزی و تلاش مدال و سهمیه گرفت اما باید بدانید که شرایط مدال و سهمیه گرفتن در تیراندازی خیلی سخت شده است. بعد از المپیک توکیو تعدادی از قوانین این رشته عوض شد و قوانین جدیدی طراحی شده که آنها کار را برای همه خیلی سخت کرده است. ورزشکار باید در همه مسابقات شرکت کند تا خود را به رنکینگ بالا نزدیک کند و سهمیه بگیرد.

* مسابقات قهرمانی جهان برای ما مهمتر است

بازی‌های آسیایی یکسال به تعویق افتاد اما این تعویق برای ما چندان تاثیری ندارد. بازی‌های آسیایی یک ماه قبل از مسابقات قهرمانی جهان که حکم کسب سهمیه المپیک را دارد برگزار می‌شد. پس تعویق آن رویداد برای ما فرقی نمی کند، چون تیراندازان در آن تاریخ باید در بالاترین سطح و پیک خود باشند و آمادگی خود را حفظ کنند. مسابقات قهرمانی جهان برای ما خیلی مهم‌تر است چون سهمیه المپیک در آن توزیع می شود. قطعا در این تعویق پیش آمده نقاط قوت و ضعف را بررسی و باید از آنها برای بازی‌های سال آینده استفاده کنیم.

* تیراندازی پر مدال و پر هزینه است

قطعا ما تیراندازان کمبودها و سختی‌های زیادی داریم. تیراندازی رشته پر مدال و پر هزینه‌ای است. متاسفانه در چند سال اخیر شرایط ورزش‌ها مخصوصا تیراندازی خیلی سخت بوده است. تیراندازی رشته مصرفی است و مدام باید سلاح‌ها عوض شود و مهمات نیاز داریم. وقتی بلا استفاده شوند باید مجددا آنها را تامین کنیم. تاثیر بالا رفتن ارز و محدودیت‌ها در رشته ما بسیار مشهود تر است. امیدوارم که مشکلات رفع شود و فدراسیون جدید هوشمندانه و با سیاست این قضیه را حل کند و مشکلات را از سر راه تیراندازان و تیراندازی بردارد تا به چیزی که حقش است برسد.

* همه لحظات تیراندازی‌ام را دوست دارم

اصلا دوست ندارم روزی به عقب برگردم. می خواهم با همین تجربه ای که اندوخته‌ام پیش روم. همه لحظات تیراندازی‌ام چه شکست‌ها، خنده‌ها، گریه‌ها، سختی‌ها و خوشی ها را دوست دارم. می‌خواهم همین روند ادامه پیدا کند تا به چیزی که هدفم است برسم. زیاد به عقب برگشتن را دوست ندارم. چیزی که باید اتفاق می‌افتاد افتاده و نیازی نیست لحظات خوشم را گلچین و از لحظات سختم دوری کنم. ترجیح می‌دهم نگاهم به جلو باشد و تمام وجودم را به آن سمت متمرکز می‌کنم تا اینکه بتوانم برای رسیدن به هدفم تلاش کنم.

* همیشه رویای المپیک داشتم

من همیشه رویای المپیک را داشته‌ام. فکر نمی‌کنم هیچ ورزشکاری باشد که رویای المپیک را نداشته باشد و با آن رویا زندگی نکند. من هم مستثنا نیستم ولی قطعا در رویاهایم بهترین‌ها را برای خودم و عزیزانم می‌خواهم و می‌بینم. امیدوارم که این موضوع روزی محقق شود و المپیک پاریس یک المپیک عالی برای همه تیراندازان باشد. امیدوارم آن روزها حال و روزم و تمام احساساتم در المپیک پاریس بهترین باشد. این را برای سایر ورزشکاران و آدم ها هم آرزو می‌کنم.

* نمی‌دانم بعد از پاریس ورزش را چگونه ادامه می‌دهم

نمی دانم بعد از المپیک پاریس چه می‌کنم و چگونه تیراندازی را ادامه می‌دهم. باید ببینیم در پاریس می توانم گلیم خود را از آب بیرون بکشم (با خنده) تا در مورد بعد از آن حرف بزنم. اعتقاد دارم همه چیز باید در لحظه اتفاق بیفتد. بعد از المپیک پاریس باید ببینیم حال دنیا چطور است تا برای حال خودم تصمیم بگیرم. بعد از المپیک ریو هم نمی دانستم ادامه دهم یا نه و شرایط هم خیلی فرق کرد. هیچ ورزشکار حرفه‌ای نمی تواند از ورزشش جدا شود مخصوصا اگر سال‌ها کار و تلاش کرده باشد. تنها خواسته و آرزویم این است که حال دلم را خوب کند و این از همه چیز برایم مهمتر است و برای آن هم تلاش می کنم. آرزوی من این است که حال دل همه مردم ایران خوب باشد. هیچ چیز بالاتر از این نیست. تصمیم گیری برای بعد از المپیک را بعد از المپیک می گیرم.

* بخاطر افت رنکینگم جزو نفرات اعزامی به باکو نیستم

به دلیل سیستم جدید، مربیان و کادر فنی قوانین خاص خود را دارند و براساس رنکینگی که تیراندازان کسب می‌کنند نفرات را به مسابقات اعزام می‌کنند. حال تعداد نفرات اعزامی در هر مسابقه متفاوت است و در جام جهانی باکو قصد این بود که از ۵ نفر اعزامی ۲ ورزشکار از جوانان و نوجوانان باشند که در هر رشته دو نوجوان و جوان اعزام شدند. براساس رکورد برزیل رنکینگم افت کرد و جزو نفرات اعزامی به جام جهانی باکو قرار نگرفتم.

* در مورد شرایط تیم ملی نظر نمی دهم

در مورد شرایط تیم ملی نمی توانم چیزی بگویم. به عنوان ورزشکار نه خودم را هیچ گاه در سطحی می‌بینم تا در مورد شرایط کلی حرفی بزنم و نه به خودم اجازه می دهم.

انتهای پیام