دانشگاه می‌تواند جای خالی اکبر عالمی و امیرحسن ندایی را پر کند؟

به گزارش خبرنگار مهر، عصر روز چهارشنبه ۲۷ مهر مسجد مجتمع فرهنگی پیامبر اعظم (ص) میزبان مراسم یادبود امیرحسن ندایی هنرمند، پژوهشگر و مدرس تأثیرگذار عرصه فرهنگ و هنر ایران بود.
در این مراسم که با حضور چهره‌های فرهنگی و هنری همراه بود، دوستان و همکاران ندایی از ویژگی‌ها و جایگاه این چهره فقید سخن گفتند.
اولین سخنران مراسم، محمدعلی صفورا از استادان دانشگاه تربیت مدرس بود که به بیان نکاتی درباره تأثیرگذاری امیرحسن ندایی در عرصه‌های فرهنگی و هنری پرداخت. وی یادآور شد: ندایی پژوهش‌های بسیار تأثیرگذاری داشت. در حوزه رسانه صدایش همچون موسیقی بود. در حوزه آموزش نیز بسیار برای دانشجویانش دوست‌داشتنی است و در دل و خاطر همه‌شان جای گرفته و ماندگار است.
وی تأکید کرد: امیرحسن ندایی از زمین به آسمان بارید و جاودان خواهد ماند.
صفورا در پایان سخنان خود از زنده‌یاد اکبر عالمی یاد کرد و گفت: متأسفانه به دلیل کرونا نتوانستیم برای ایشان مراسمی برگزار کنیم. به همین خاطر بایستید و برای هر دوی این عزیزان دست بزنید.
سپس امید نجوان نویسنده و فیلمساز به ایراد سخنانی درباره آشنایی خود با امیرحسن ندایی پرداخت و گفت: اوایل دهه ۷۰ با ایشان آشنا شدم و ای کاش این روز نمی‌رسید که بر این رفاقت نقطه پایان بگذارم. شاید کمتر کسی با یک استادتمام همکار شود و جرعه جرعه از شربت دانش استاد خود بنوشد که این موهبت نصیب من شد.
وی یادآور شد:یکی از مهمترین فرازهای دوستی من و امیرحسن ندایی با استاد اکبر عالمی گره خورده بود. ندایی و عالمی ارتباط عاطفی و قلبی قوی داشتند. ندایی اقیانوس عظیمی از اطلاعات مختلف و مهمتر از همه تاریخ هنر بود. مانند عالمی به کلام و کلمه بسیار تسلط داشت و ترجمه «مده‌آ» نمونه بارز این توانایی بود.
در ادامه فردین خلعتبری آهنگساز و مدرس موسیقی درباره جایگاه امیرحسن ندایی در عرصه فرهنگ و هنر، یادآور شد: وقتی هنرمندی مستعد است و اثر هنری تولید می‌کند و به سمت آموزش می‌رود ۲ دلیل دارد، یکی اینکه می‌خواهد ریشه‌ای نگاه کند و دیگر جوانان را پرورش و رشد دهد که امیرحسن ندایی اینگونه بود.
وی تأکید کرد: وقتی یک سلطان می‌میرد از خود گنجینه و همچنین مسیری که بعدی‌ها از آن استفاده کنند به جای می‌گذارد و این درباره امیرحسن ندایی صدق می‌کند. گنجینه‌اش کتاب‌ها و پژوهش‌های اوست.
این هنرمند شناخته شده تصریح کرد: نمی‌دانم دانشگاه تربیت مدرس چگونه می‌خواهد جای اکبر عالمی و امیرحسن ندایی را پر کند، کار بسیار سختی است.
خلعتبری درباره ویژگی‌های شخصیتی زنده‌یادان اکبر عالمی و امیرحسن ندایی، اظهار کرد: خاصیت عالمی و ندایی این بود که نگاه و زبان تحسین‌شان بسیار آموزنده بود. اگر زبانی باشد که درباره ندایی صحبت کند دعوت می‌کند آثارش را دوباره ببینیم و بخوانیم. این مجلس می‌تواند آغاز مسیر یک پژوهشگر و هنرمند باشد.
وی در پایان سخنان خود به ذکر فعالیت‌های مختلف امیرحسن ندایی در عرصه‌های رسانه، نگارش کتاب، پژوهش‌ و مقاله و ترجمه‌ پرداخت.
مهوش ندایی خواهر زنده‌یاد امیرحسن ندایی سخنران دیگر این مراسم بود که ضمن قدردانی از حاضران در مراسم و همچنین اشاره به ویژگی‌های اخلاقی زنده‌یاد ندایی و نگاه او به زندگی و پیرامون خود، شعری را که امیرحسن ندایی از سوم شهریور سال ۸۹ سروده بود، برای حاضران قرائت کرد:
«نمی‌دانم گور من کجا خواهد بود/ اما بسیار به آن اندیشیده‌ام/ من مرگ را خواهم دید/ در دیداری سخت مشتاقانه/ گور من، اما نمی‌دانم کجا خواهد بود/ سنگی سرد بر آن می‌نهند/ تا مبادا تن من/ که توان پروازش گریخته/ گریزی از آن باشد/ و من خسته و پای از راه افتاده/ با پوزخندی بدانان چنین خواهم گفت/ دیگر توان دویدن در پاهای من نیست/ دیگر کبوتران رویاهای من را/ تا دوردست خیال/ پروازی نیست/ دیگر یارای دزدیدن سیب/ با من نیست/ دیگر حتی بوسه‌ای گرم/ مرا بیدار نخواهد کرد/ و تن من/ در جدالی نابرابر با کرمکان حقیر/ خواهد پوسید/ زیرا من، مرده‌ام/ نمی‌دانم گور من کجا خواهد بود/ خود اگر گوری توانست بود/ حتی نمی‌خواهم بدانم/ گور من کجا خواهد بود/ تار و پود گلویم/ خاک خواهند شد/ اما آواز رویای بلند دریا/ تا کناران دوردست/ در فریادی فروخفته/ چنا چون موجی آرام در اعماق/ آبکنارانی ژرف/ آرزوی پرواز را/ چونان مرگ/ خواهند سرایید»
در ادامه نیز مریم ایرانی به قرائت شعری سروده خود برای درگذشت زنده‌یاد امیرحسن ندایی با عنوان «کابوس» پرداخت.
سپس عباس یاری به ایراد سخنانی درباره نحوه آشنایی و همکاری خود با زنده‌یاد امیرحسن ندایی پرداخت و گفت: در دوره‌ای شانس این را داشتم در مجله فیلم اینترنشنال با ایشان همکار باشم. ندایی چهره‌ای است که محال است هیچوقت تصویر تلخی از او به ذهن‌تان بیاید. پر از رنگ و انرژی بود.
وی تأکید کرد: آدمی با این همه کار و انرژی‌های خوب از بین ما نرفته و حتما حضور دارد. امیرحسن ندایی در قلب همه ماست.
نیلوفر ندایی فرزند زنده‌یاد امیرحسن ندایی از دیگر سخنرانان این مراسم یادبود بود. وی خطاب به حاضران در مراسم گفت: دوستان عزیز پدر من، استادان، هنرمندان، خواهران، برادران، من نیلوفر ندایی فرزند عشق هستم. پدر و مادر من در سال‌های جوانی هم را دیدند و مادرم عاشقانه با پدرم زندگی کرد. فکر می‌کنم مادرم در آرزوهای پدرم زندگی کرد و لحظه‌ای نبود که به او فکر نکند و با شادی‌اش شاد و با غمش محزون نشود.
وی در پایان تأکید کرد: پدر همه ما اشتباه می‌کنیم، همه ما بخشیده می‌شویم.
در ادامه ابوالقاسم ایرانی نیز ضمن قرائت ۳ قطعه شعر به یاد امیرحسن ندایی، گفت: من ندایی را سال‌های سال قبل از اینکه دامادم باشد می‌شناختم و با هم رفیق بودیم و در نشست‌های ادبی حضور پیدا می‌کردیم.
حسین معماری از استادان دانشگاه نیز به ذکر خاطرات خود با زنده‌یاد امیرحسن ندایی پرداخت و یادآور شد: سال‌ها پیش حدود ۲۳ سالگی امیر در منزل‌شان بودم  و از او پرسیدم گل و گیاه خانه شما چقدر خوب هستند، او به من گفت دلیل‌اش این است که برای‌شان موسیقی خوب پخش می‌کنم.
وی تأکید کرد: موسیقی خوب بشنویم، فیلم خوب ببینیم، کتاب خوب بخوانیم تا شبیه امیرحسن ندایی شویم.
ستاره ایرانی همسر زنده‌یاد امیرحسن ندایی نیز ضمن قدردانی از حضور حاضران در مراسم، تأکید کرد: امروز هنر و ادب و اندیشه ایران یکی از دردانه‌های خود را از دست داد. امیرحسن ندایی رفت ولی میراث‌اش باقی است.
هوشنگ گلمکانی نیز سخنرانی پایانی مراسم یابود امیرحسن ندایی بود. وی گفت: با ندایی از طریق دخترم که شاگردش بود آشنا شدم و پیش‌تر با آثارش آشنا بودم. وقتی در مجله فیلم با هم آشنا شدیم، دیدم که انسان بسیار منظم و بی حاشیه‌ای است. دختر من خیلی شیفته‌وار درباره ندایی صحبت می‌کرد که ناشی از عشق شاگرد و استادی بود. این جنبه ندایی را در آن مقطع آشنایی و همکاری با هم شناختم.
محمدمهدی عسگرپور، محمد حمیدی‌مقدم، علی دهکردی، محمدرضا خاکی و جواد طوسی از دیگر حاضران در مراسم یادبود زنده‌یاد امیرحسن ندایی بودند.